Piramidy egipskie są grobowcami Faraonów, którzy wiele tysięcy lat temu stworzyli największą cywilizację początków państwowości na kuli ziemskiej.
Do dziś dnia Piramidy są świadectwem odwagi myśli, precyzji organizacyjnej i potęgi gospodarczej Starożytnego Egiptu, także doświadczania bytu w kategoriach metafizycznych. Zostały uznane za jeden z siedmiu cudów świata antycznego.
Dla człowieka początków XXI wieku przebywanie u stóp Piramid jest wciąż niepowtarzalnym przeżyciem majestatu, potęgi dokonań ludzkich, wyjątkowej relacji pomiędzy przyrodą
a kulturą – powiewem tajemnicy.
Sceneria i słońce obrzeży Pustyni Libijskiej dalekie są od europejskiej
symboliki śmierci utożsamianej z czernią. Europejczyka stającego u stóp Piramid jedynie kontrast ostrego światła i głębokiego cienia przybliża do dramatycznej rozpiętości pomiędzy życiem a śmiercią.
Ogrom Piramid, zstępujące po ich ścianach promienie słońca, blask jaskrawo odbijającego światło piasku pustyni wprowadzają nas niepostrzeżenie w nastrój trwania, zwyciężania czasu, dotykania nieśmiertelności.
Piramidy swoją zamierzoną potęgą sięgają przestrzeni nieba. Idealistycznie geometrycznym kształtem czynią z przybysza - stającego wobec ich ogromu - obserwatora pełnego szacunku, podziwu, a nawet trwogi.
Intencją autora jest wprowadzenie Odbiorcy w stan bycia pośród Piramid - zaproszenia do refleksji nad transcendencją.
Tomasz Sobecki
